Μερικά ερωτήματα για τον ΠΑΟ

Δεδομένης της διαμορφωμένης κατάστασης στον Παναθηναϊκό γεννιούνται στο μυαλό μου τα ακόλουθα ερωτήματα:

1) Ο Τζίγγερ πραγματικά γουστάρει να είναι πρόεδρος του Παναθηναϊκού; Γιατί δεν πουλάει;

2) Οι Βγενόπουλος-Πατέρας θέλουν να αγοράσουν; Αν ναι τι τίμημα είναι διατεθειμένοι να διαθέσουν;

3) Ποιο το συμφέρον του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να κάνει το δεύτερο βιολί του Τζίγγερ μέσα από την Πράσινη;

4) Υπάρχει περαιτέρω σχέση Πατέρα-οργανωμένων πέραν της αλληλοεκτίμησης;

5) Στον αντίποδα του επικοινωνιακού μπλοκ Βαρδινογιάννη Γιαννακόπουλου που έχει ευθεία εξάρτηση από αυτούς τους παράγοντες, το αντι-βαρδινογιαννικό μπλοκ έχει ευθεία σχέση εξάρτησης από τους Βγενόπουλο-Πατέρα;

6) Ποια ήταν η στρατηγική στις εκλογές της Superleague που ανέδειξε πρόεδρο τον Βαγγέλη Μαρινάκη και πως η εκλογή του αφήνει έξω από τα πράγματα τον Κανελλόπουλο

7) Αν ο Τζίγγερ θεωρεί ότι η Superleague δεν είναι κέντρο αποφάσεων έχει κάποιο σχέδιο διασφάλισης ότι τα υπόλοιπα κέντρα αποφάσεων θα αφήσουν να παιχτεί μπάλα σε ίσιο γήπεδο;

Δεν είναι ότι έχω κάποια απάντηση απλά σκέφτομαι φωναχτά...

Και τώρα που κουλάραμε ας μιλήσουμε λίγο πολιτικά.

Βγήκαν τα αποτελέσματα των εκλογών και ο μεγάλος νικητής ήταν η αποχή με το μεγάλο χαμένο να είναι ο χόρος της αριστεράς.

Ας ξεκινήσω από τους τελευταίους. Είναι αστείο να μην μπορείς να κερδίσεις την πλατιά λαϊκή μάζα τη στιγμή που είσαι φιλολαϊκό κόμμα και όλες η συνθήκες σε ευνοούν να κάνεις μία ανυπόληπτη κυβέρνηση και αντιπολίτευση σάκο του μποξ. Ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι στο σταυροδρόμι του κόμματος προτάσεων και του κόμματος διαμαρτυρίας η αριστερά επέλεξε να είναι το δεύτερο.

Απλά καλώς η κακώς, ενώ αυτό πιθανόν να έχει ανταπόκριση σαν επιλογή σε εποχές όπου υπάρχει όραμα και ελπίδα (60s-70s), στη σημερινή εποχή του παρηκμασμένου και υδροκέφαλου δημοσίου, του μονοπωλιακού ιδιωτικού τομέα που συνθλίβει τον υπάλληλο, στην ανεργία, των κουτοπόνηρων ληστρικών μας προτάσεων προς γηγενείς και μη στον τουρισμό, της αποπροσανατολισμένη γεωργίας, της μακαρίτισσας βιοτεχνίας και της βιομηχανιας που δεν υπήρξε ποτέ... είσαι γραφικός.

Δεν είναι κοινώνική λύση η έξοδος από το ΝΑΤΟ, δεν είναι κοινωνική λύση η έξοδος από την ευρωπαϊκή ένωση, δεν είναι λύση ο κατώτατος των 1500€. Αυτά είναι τσιτάτα τα οποία οι άγιοι αυτοί άνθρωποι αδυνατούν να θεμελιώσουν με κάποιο λογικό επιχείρημα. Εγώ είμαι μαζί τους σε όλα αρκεί να μου δώσουν μια λογική εξήγηση.

Δεν είναι δυνατό ο Τσίπρας να μιλάει σε συνέντευξη καβαλώντας ένα ευνοϊκό δημοσκοπικού τύπου κύμα και να λέει πολύ σωστά ότι "πρέπει να γίνουμε κόμμα προτάσεων" και τελικά ο ΣΥΡΡΙΖΑ να να παραμένει ένα κόμμα του τύπου φωνάζουν κάποιοι, φωνάζουμε κι εμείς.

Μέσα σε όλα αυτά τη δυσαρέσκεια και την έμφυτη τάση μας να μας φτάινε οι άλλοι και όχι το ξερό μας το κεφάλι, καρπώθηκε ο ΛΑ.Ο.Σ. με εύσχημες εκδοχές του έξω οι ξένοι.

Επιστρέφοντας στο κομμάτι της αποχής. Όσο ευτελές και αν είναι το πολιτικό σκηνικό. Όσο μεγάλη και αν είναι η απογοήτευση, η ψήφος πρέπει να είναι η δική μας πρόταση. Εάν θέλετε να μου πείτε ότι κανείς δεν σας εκφράζει απόλυτα τότε προτείνετε το μη χείρον βέλτιστο ή ασχοληθείτε εσείς με την πολιτική. Όχι για να εκλεγείτε. Αλλά για να αλλάξετε τα πράγματα κατά 1%.

Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και απαιτεί την παρουσία όλων μας και όχι την απουσία.

Ας μιλήσουμε πολιτικά μεταξύ μας, με τις παρέες μας, σε δρόμους, σε σπίτια, σε πορείες όπου θέλετε. Είναι σημαντικό καθότι η απολιτίκ στάση οδηγεί σε πολιτική ασυνειδησία, σε αδυναμία να διακρίνεις. Πρέπει να νιώσουν ότι απέναντί τους υπάρχουν κάποιοι που περιμένουν συγκεκριμένα πράγματα και όχι αοριστολογίες και ευχολόγια.

Αυτά.
Περιμένω με ενδιαφέρον τις επόμενες εθνικές (όχι για το ποιος θα εκλεγεί όσο για το πως θα διαμορφωθούν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης), που θα γίνουν όταν τελειώσει τη θητεία της αυτή η κυβέρνηση γιατί καρέκλα είναι και είναι γλυκιά....

Έτσι απλά...

Δεν θέλω να γράψω τίποτα... Απλά για τη δική σας πληροφόρηση :)

Είμαι τρελός χωρίς λεφτά με λένε τρελο-καπελά (mad hatter)

Τι να πρωτοαγαπήσει κανείς στο αγγλικό ποδόσφαιρο… Η Luton Town έπεσε θύμα κακοδιαχείρισης (όχι για πρώτη φορά στην ιστορία της) και τιμωρήθηκε από την αγγλική ομοσπονδία με υποβιβασμό στη League 2 και -30 βαθμούς, απόφαση που ουσιαστικά την καταδίκασε σε νέο υποβιβασμό.

Στην πράξη η Luton χρειάστηκε μέχρι τον Ιανουάριο 2009 για να δει θετικό πρόσημο στους βαθμούς που είχε στον πίνακα της κατηγορίας.

Παρόλα αυτά η οπαδοί της δεν παράτησαν την επίσημη ερωμένη τους, για την οποία δεν χρειάζεται να απολογηθούν στις συντρόφους τους, και μέχρι στιγμής είναι η ομάδα με τον δεύτερο υψηλότερο μέσο όρο εισιτηρίων στην κατηγορία.

Αλλά η παροιμία θα γυρίσει ο τροχός θα γαμήσει και ο φτωχός βρήκε την εφαρμογή της. Χθες το βράδυ (17/02/09) η ομάδα της Luton ήταν νηστική και έφαγε γλαρόσουπα καθώς έστειλε τους «Γλάρους» της Brighton σπίτι τους και θα είναι διεκδικήτρια ενάντια στη Scunthorpe του κυπέλλου των φτωχών,  Johnstone’s Paint Trophy, στο Wembley.

Το ματς κρίθηκε στη ρουλέτα των πέναλτυ καθώς το γκόλ του Tom Craddock, μετά από ιστορική γκάφα των Michel Kuipers και Adam Virgo (http://www.youtube.com/watch?v=nVHEO21IS6g), που είχε δώσει στους καπελάδες το προβάδισμα είχε ισοφαριστείαπό το Nicky Forster.

Το βράδυ του τελικού δεν θα το πάρει κανείς χαμπάρι στην ελλάδα. Εγώ όμως θα εύχομαι στους θεούς της μπάλας να επιβραβεύσουν ένα από τα αδικημένα τους παιδιά. Γιατί τι καλύτερο από μία ομάδα που είναι καταδικασμένη να πέσει κατηγορία για άλλη μια φορά, να δείχνει το μεσαίο δάχτυλο του χεριού της σε φίλους και εχθρούς που την έστειλαν εκεί και να ξεκλέβει μια κούπα κάτω από τη μύτη όλων;

Περί video games και βίας

Πολύς θόρυβος γίνεται από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 για τη βία στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η επιχειρηματολογία περιστρέφεται γύρω από την αύξηση της παιδικής εγκληματικότητας και τέθηκε για πρώτη φορά με ένταση στο τραπέζι (γιατί η συζήτηση έχει ανοίξει - όσο απίθανο κι αν φαίνεται - το 1976) μετά την άγρια δολοφονία του James Bulger (http://en.wikipedia.org/wiki/Murder_of_James_Bulger).

Τα επιχειρήματα είναι γνωστά. Τα παιδιά αντικρύζουν εικόνες τις οποίες προσπαθούν να προσομοιώσουν στην πραγματική τους ζωή μη έχοντας την απαραίτητη κριτική ικανότητα να τα διαχωρήσουν από την πραγματικότητα. 

Όπως θα μπορούσε να συμβεί εάν βλέπεις σκηνές βίας στον κινηματογράφο, στις ειδήσεις κ.ο.κ.

Αξίζει να αναφερθεί πως σε δίκες, για να δικαιολογηθούν αντίστοιχες συμπεριφορές, η υπεράσπιση του ενίοτε κατηγορούμενου παιδιού έχει επικαλεστεί τον εθισμό του σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι. Φυσικά λίγη σημασία έχει που στη συντριπτική πλειοψηφία δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. 

Οι εταιρίες video games παρόλα αυτά αφουγκράστηκαν την όποια ανησυχία της κοινωνίας και έχουν πλέον σήμανση ηλικιακού κοινού στο οποίο απευθύνονται. 

 

Εγώ όμως λέω για να είμαστε ασφαλείς ας τα απαγορεύσουμε. Ας απαγορεύσουμε και τις σκηνές σεξ, τις σκηνές εξύβρισης και ας περάσουμε πάλι σε αγαπημένες κλασσικές αξίες διασκέδασης όπως I love Lucy (Δεν θα πω Χοντρό-Λιγνό γιατί το slapstick humour - κλωτσιές στα οπίσθια κ.τ.λ.- δεν ταιριάζουν στο savoir vivre). 

Να θυμίσω ότι στο παρελθόν αντίστοιχος στιγματισμός σε δίκες έχει επιχειρηθεί να αποδοθεί σε μουσικά είδη όπως η Heavy metal (π.χ. υπόθεση Κατσούλα-Δημητροκάλη-Μαργέτη) ενώ αξίζει να μνημονεύσουμε την περίπτωση του Richard Dickinson που αφού σκότωσε τη μητέρα του κλωτσώντας τη, υπερασπίστηκε τον εαυτό του στο δικαστήριο λέγοντας "Άκουγα πολύ Bob Dylan εκείνο τον καιρό".

Η αλήθεια είναι πως ούτε αυτά ακούγονται τυχαία. Οπότε κάποιος θα έπρεπε να απαγορεύσει αυτή τη Heavy Metal και αυτό το μανιακό το Μπομπ το Ντύλαν που βάζει τη νεολαία μας να στρέφεται εναντίον των γονιών του.

Θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι να φτάσουμε στις καταστροφικές συνέπειες του κουνουπιδιού στη συγχρονη εποχή αλλά η ταμπακιέρα βρίσκεται σε ένα και μόνο σημείο.

Η βία είναι διαχρονικό φαινόμενο της ανθρώπινης κοινωνίας. Σκοπός δεν είναι να γινόμαστε αρνητές της πραγματικότητας ούτε να δημιουργούμε εικονικά αποστειρομένα περιβάλλοντα, αλλά να αποδεχθούμε ότι τα μόρια της κοινωνίας αποτυγχάνουν στο ρόλο τους να καλλιεργήσουν την κριτική ικανότητα ώστε να μπορέσουμε να το διορθώσουμε. 

Ως εκ τούτου... και γαμώ τα παιχνίδια το καινούριο Grand Theft Auto!!!

Y.Γ. Αν έχω αξιολογήσει λάθος την επιρροή όλων αυτών των παραγόντων απομακρυνθείτε από εμένα άμεσα γιατί σας βλέπω χωρίς αμάξι και "γαζωμένους".... Γεια σου ρε Niko Belic νταή! 

Καλώς μας ήρθε το 2009...

Ε λοιπόν έφτασαν οι άγιες μέρες στις οποίες ευαγγελιστήκαμε ότι θα ξεκουραζόμασταν και σχηματίσαμε όλοι μαζί μια άμορφη μάζα που έτρεχε σε mall και σε εμπορικούς δρόμους να προλάβει να ψωνίσει τα δώρα που αντέχουν - ή δεν αντέχουν -  οι πιστωτικές μας κάρτες. (τσεκ)  

Τρέξαμε και όλοι μαζί στα super market για να αγοράσουμε φαγητό διπλάσιο από όσο χρειαζόμασταν εμείς και οι καλεσμένοι μας (μη μας πούνε και μίζερους) και φροντίσαμε να ξεκοιλιαστούμε έτσι ώστε όσο πλησίαζε η λήξη των διακοπών να κάνουμε αυτοσαρκαστικά αστειάκια για το τι θα τραβήξει η ζυγαριά μας. (τσεκ)

Ανταλλάξαμε τυπικές ευχές με άτομα που δεν γουστάρουμε τα μούτρα τους για κοινωνικούς και μόνο λόγους. (τσεκ)

Φορέσαμε ηλίθιο χαμόγελο και ευχαριστήσαμε με θέρμη ξετυλίγοντας το οποιοδήποτε κακόγουστο-άχρηστο δώρο λάβαμε. (τσεκ)

Υ.Γ.  Τελικά υπάρχει τίποτα πιο ταιριαστό από ένα χρισουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο με σκουπίδια στο Σύνταγμα; 

Θα 'θελα να 'μαι κηπουρός!

Για την ιστορία όλο και κάτι πήρε το αυτί σας τις τελευταίες μέρες. Εάν θέλετε πλήρη ενημέρωση μπορείτε να πάτε στη σελίδα: http://www.madata.gr/index.php/22/28995.html

Επιγραμματικά η ιστορία:

Ο  Αντώνης Νικοπολίδης εκμεταλλευόμενος το νόμο 27/25/1999, έχοντας κατακτήσει με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου το Euro 2004, καταθέτει αίτηση διορισμού στο Δήμο Κηφισιάς. Η Πολιτεία, που βάση του παραπάνω νόμου είναι υποχρεωμένη να του προσφέρει μία θέση συνυπολογίζοντας τα ακαδημαϊκά του προσόντα (απόφοιτος ΤΕΛ), του προσφέρει τη θέση του δενδροκηπουρού στην Κηφισιά (όπου η σύζυγός του τελεί χρέη δημοτικού σύμβουλου) με μισθό 1120 ευρώ μηνιαίως. Το κάτι μεταξύ κατακραυγής και χαβαλέ που ακολουθεί στα ΜΜΕ οδηγεί τον κόσμο του Ολυμπιακού στο εντός έδρας ματς με το Θρασύμβουλο να φωνάξει το σύνθημα "Είναι τρελός ο κηπουρός". Το σοβαρό είχε προηγηθεί όμως όταν ο Αντώνης ανακοίνωσε ότι έχει 2 μήνες μπροστά του για να σκεφτεί εάν θα αποδεχθεί την πρόταση! Ο Αντώνης Νικοπολίδης των 630000€ ετησίως που συνοδεύονται από 130000€ μπόνους, έχει ανάγκη τα 1120€ το μήνα... 

Συμπέρασμα: Η ώρα δεν έχει φτάσει ακόμα, αλλά βάση δεδομένων μπορούμε να κάνουμε μία καφενειακή πιθανολόγηση. Ο Αντώνης ελπίζει ότι μέχρι να φτάσει η λήξη της προθεσμίας θα έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος και θα μπορέσει να αποδεχτεί την πρόταση χωρίς να βουήξει ο τόπος. Αν δεν ίσχυε αυτό θα αρνούνταν την πρόταση ευθέως. Και όταν λέμε να την αποδεχτεί μη νομίζετε ότι θα τον δείτε να κόβει καμμία κλάρα στο Κεφαλάρι. Θα μπει κι αυτός στη στρατιά των "Φαντασμάτων" του Δημοσίου τους οποίους πληρώνουμε από το υστέρημά μας. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι δυνατόν στα χαρτιά ο δημόσιος με τον ιδιωτικό υπάλληλο να έχουν φτάσει στο 1:1 και να υπάρχουν ακόμα "οργανικά κενά".

Αντε, καλά μας κουράγια.